— Вы-бы зноў праспяваў сфой раманцэ лепш, — адказаў Лем, адводзячы рукі Паншына і вышаў вон.
Ліза пабегла ўслед за ім. Яна дагнала яго на ганку.
— Хрыстафор Фёдарыч, паслухайце, — сказала яна яму па-нямецку, праводзячы яго да варот па зялёнай кароткай мураве двара: — я вінавата перад вамі — даруйце мне.
Лем нічога не адказаў.
— Я паказала Владзіміру Нікалаічу вашу кантату; я была ўпэўнена, што ён яе ацэніць, — і яна, сапраўды, вельмі яму спадабалася.
Лем спыніўся.
— Гэта нішто, — сказаў ён па-руску і потым дадаў на роднай сваёй мове: — але ён не можа нічога разумець; як вы гэтага не бачыце? Ён дылетант — і ўсё тут!
— Вы да яго несправядлівы, — адказала Ліза: — ён усё разумее і сам амаль усё можа зрабіць.
— Так, усё другі нумар, лёгкі тавар, спешная работа. Гэта падабаецца, і ён падабаецца, і сам ён гэтым задаволен, — ну, і брава. А я не злуюся; гэта кантата і я — мы абое старыя дурні; мне крыху сорамна, але гэта нішто.
— Даруйце мне, Хрыстафор Фёдарыч, — праказала зноў Ліза.
— Нічога, нічога; — паўтарыў ён зноў па-руску: — вы добрая дзяўчына… а вось нехта да вас ідзе. Бывайце. Вы вельмі добрая дзяўчына.
І Лем прыспешным крокам накіраваўся да варот, у якія ўваходзіў нейкі невядомы яму чалавек, у шэрым паліто і шырокім саламяным капялюшы. Ветліва пакланіўшыся яму (ён кланяўся ўсім новым асобам у горадзе О…; ад знаёмых ён адварочваўся на вуліцы — такое ўжо ён узяў сабе
