ты рукі мне цалуеш. Ты мяне самую цалуй, калі табе мае зморшчаныя шчокі не агідны. Мабыць, не спытаў пра мяне: ці жыва цётка? А ты-ж у мяне на руках нарадзіўся, жэўжык гэтакі. Ну, ды гэта ўсё роўна; дзе табе было пра мяне ўспомніць! Толькі ты разумніца, што прыехаў. А што, маці мая, — дадала яна, зварочваючыся да Мар‘і Дзімітраўны: — пачаставала ты яго чым-небудзь?
— Мне нічога не трэба, — спешна прагаварыў Лаўрэцкі.
— Ну, хоць чаю напіся, мой пане. Божа-ж мой! Прыехаў няма-ведама скуль і чашкі чаю яму не дадуць. Ліза, ідзі паклапаціся ды хутчэй. Я памятую, маленькі ён быў абжора страшэнны, ды і цяпер, мабыць, пад‘есці любіць.
— Маё шанаванне, Марфа Цімафееўна, — праказаў Паншын, набліжаючыся збоку да расчуленай бабулі і нізка кланяючыся.
— Прабачце мяне, пане мой, — адказала Марфа Цімафееўна: — не заўважыла вас на радасці. На маці ты сваю падобны зрабіўся, на галубачку, — не пераставала яна, зноў звярнуўшыся да Лаўрэцкага: — толькі нос у цябе бацькаў быў, бацькаўскім і застаўся, Ну — і надоўга ты да нас?
— Я заўтра еду, цётачка.
— Куды?
— Да сябе, у Васільеўскае.
— Заўтра?
— Заўтра.
— Ну, калі заўтра, так заўтра. З богам, — табе лепей ведаць. Толькі ты, глядзі, зайдзі развітацца. — Бабуля патрапала яго па шчацэ. Не думала я дачакацца цябе; і ні тое, каб я паміраць збіралася; не — мяне яшчэ гадоў на дзесяць, мабыць, хопіць — усе мы, Пестовы, жывучыя. Дзед твой нябожчык, бывала, двужыльнымі нас называў;
