Вы пазіраеце аднолькава на справядлівых і на вінаватых… але адны нявінныя сэрцам, — альбо што-небудзь накшталт гэтага… вас разумеюць, альбо не, — вас любяць. Аднак, я не паэт, — куды мне! Але што-небудзь накшталт гэтага, што-небудзь высокае…
Лем адсунуў капялюш на патыліцу; у тонкім змроку светлай ночы твар яго здаваўся блядней і маладзей.
— І вы таксама, — прадоўжваў ён паступова сціхаўшым голасам: — вы ведаеце, хто любіць, хто ўмее любіць, бо вы, чыстыя, вы адны можаце суцешваць… Не, гэта ўсё не тое! Я не паэт, — праказаў ён: — але што-небудзь накшталт гэтага…
— Мне шкада, што і я не паэт, — заўважыў Лаўрэцкі.
— Пустыя летуценні, — адказаў Лем і забіўся ў куток фурманкі. Ён заплюснуў вочы, як-бы збіраючыся заснуць.
Прайшло некалькі хвілін… Лаўрэцкі прыслухаўся… „Зоркі, чыстыя зоркі, каханне“, — шаптаў стары.
— Каханне, — паўтарыў сам сабе Лаўрэцкі, задумаўся, і цяжка зрабілася ў яго на душы.
— Прыгожую вы напісалі музыку на Фрыдоліна, Хрыстафор Фёдарыч, — праказаў ён гучна: — а як вы думаеце, гэты Фрыдолін, пасля таго, як граф прывёў яго да жонкі, ён-жа тут і зрабіўся яе каханкам, — а?
— Гэта вы так думаеце, — адказаў Лем: — бо, мабыць, практыка… — Ён раптам змоўк і збянтэжана адвярнуўся. Лаўрэцкі прымушана засмяяўся, таксама адвярнуўся і пачаў глядзець на дарогу.
Ужо зоркі пачыналі бляднець і неба шарэла, калі фурманка пад‘ехала да ганка доміка ў Васільеўскім. Лаўрэцкі праводзіў свайго госця ў пры-
