чына справядлівая, сур‘ёзная, з узвышанымі пачуццямі, а ён… ён ды-ле-тант, адным словам.
— Але-ж яна яго кахае?
Лем устаў з лавачкі.
— Не, яна яго не кахае, альбо яна вельмі чыстая сэрцам і не ведае сама, што гэта значыць: кахаць. Мадам фон-Каліцін ёй гаворыць, што ён харошы малады чалавек, а яна слухаецца мадам фон-Каліцін, бо яна яшчэ зусім дзіця, хаця ёй і дзевятнаццаць год: моліцца раніцою, моліцца ўвечары, — і гэта вельмі пахвальна; але яна яго не кахае. Яна можа кахаць адно прыгожае, а ён не прыгожы, гэта значыць, душа яго не прыгожая.
Лем сказаў усю гэту прамову звязна і палка, расхаджваючы маленькімі крокамі ўзад і ўперад перад чайным столікам і бегаючы вачыма па зямлі.
— Найдаражэйшы маэстра! — усклікнуў раптам Лаўрецкі: — мне здаецца, што вы самі закаханы ў маю кузіну.
Лем раптам застанавіўся.
— Калі ласка, — пачаў ён няпэўным голасам: — не жартуйце так са мною. Я не вар‘ят. Я ў цёмную магілу гляджу, не ў ружовую будучыню.
Лаўрэцкаму зрабілася шкада старога; ён папрасіў у яго прабачэння. Лем пасля чаю сыграў яму сваю кантату, а за абедам, выкліканы самім Лаўрэцкім, зноў разгаварыўся пра Лізу. Лаўрэцкі слухаў яго ўважліва і з цікавасцю.
— Як вы думаеце, Хрыстафор Фёдарыч, — сказаў ён, нарэшце: — у нас-жа цяпер, здаецца, усё ў парадку, сад закрасаваў. Ці не запрасіць яе сюды на дзень, разам з яе мацер‘ю і маёй бабуляй-цёткай — а? Вам гэта будзе прыемна?
Лем нахіліў галаву над талеркай.
— Запрасіце, — прыказаў ён ледзь чутна.
— А Паншына не трэба?
