прызначэнні, — і вельмі мала турбуючыся аб тым, каб не памерці з голаду. Міхалевіч жанаты не быў, але захапляўся без ліку і пісаў вершы на ўсіх сваіх каханых; асабліва палка апяяў ён адну таемную, чорнакудрую „панну“… хадзілі, праўда, чуткі, нібы гэта панна была простая яўрэйка, добра вядомая многім кавалерыйскім афіцэрам… але, як падумаеш, хіба і гэта не ўсё роўна?
З Лемам Міхалевіч не сышоўся: немца, з непрывычкі, запалохалі яго многашумныя размовы, яго рэзкія манеры… Небарака здалёку і зараз-жа чуе другога небараку, але пад старасць рэдка сыходзіцца з ім, — і гэта зусім не дзіўна: яму з ім няма чым дзяліцца, — нават надзеямі.
Перад ад‘ездам Міхалевіч яшчэ доўга гутарыў з Лаўрэцкім, прадсказваў яму згубу, калі ён не схамянецца, упрашваў яго сур‘ёзна заняцца бытам сваіх сялян, ставіў сябе ў прыклад, кажучы, што ён ачысціўся ў горне няшчасцяў, — і тут-жа некалькі раз назваў сябе шчаслівым чалавекам, параўнаў сябе з птушкай нябеснай, з ліліяй даліны…
— З чорнай ліліяй, ва ўсякім выпадку, — заўважыў Лаўрэцкі.
— Э, браце, не арыстакратнічай, — адказаў дабрадушна Міхалевіч, а лепш дзякуй бога, што і ў тваіх жылах цячэ чэсная плебейская кроў. Але я бачу, табе патрэбна цяпер якое-небудзь чыстае няземнае стварэнне, якое-б выцягнула-б цябе з тваёй эпатыі.
— Дзякую, браце, — праказаў Лаўрэцкі: — з мяне хопіць гэтых няземных стварэнняў.
— Маўчы, цынык! — усклікнуў Міхалевіч.
— „Цынік“, — паправіў яго Лаўрэцкі.
— Якраз цынык, — паўтарыў без замяшання Міхалевіч.
