— А вы яго любіце?
— Ён добры чалавек; чаму-ж мне яго не любіць?
— А! — праказаў Лаўрэцкі і змоўк. Крыху смутлівы, крыху кплівы выраз прамільгнуў у яго на твары. Упарты погляд яго бянтэжыў Лізу, але яна не пераставала ўсміхацца, — „Ну, і дай бог ім шчасця!“ — прамармытаў ён, нарэшце, нібы сам сабе — і адвярнуў галаву.
Ліза пачырванела.
— Вы памыляецеся, Фёдар Іваныч, — сказала яна: — вы дарэмна думаеце… А хіба вам Владзімір Нікалаіч не падабаецца? — спытала яна раптам.
— Не падабаецца.
— Чаму-ж?
— Мне здаецца, сэрца ў яго і няма.
Усмешка сышла з твара Лізы.
— Вы прывыклі строга судзіць людзей, — прамовіла яна пасля доўгага маўчання.
— Я не думаю. Якое права маю я строга судзіць людзей, змілуйцеся, калі мне самому патрэбна спагадлівасць? Альбо вы забыліся, што з мяне толькі гультай не смяецца?.. А што, — дадаў ён: — стрымалі вы сваё абяцанне?
— Якое?
— Памаліліся вы за мяне?
— Так, я за вас малілася і малюся штодзень. А вы, калі ласка, не гаварыце лёгка пра гэта.
Лаўрэцкі пачаў запэўняць Лізу, што яму гэта і ў галаву не прыходзіла, што ён глыбока паважае ўсялякія пераконанні; потым ён пусціўся размаўляць пра рэлігію, пра яе значэнне ў гісторыі чалавецтва, пра значэнне хрысціянства…
— Хрысціянінам трэба быць, — загаварыла не без некаторай натугі Ліза: — не для таго, каб пазна-
