даю, я не маю права нічога патрабаваць; я не звар‘яцелая, паверце; я не спадзяюся, я не смею спадзявацца на ваша дараванне; я толькі асмельваюся прасіць вас, каб вы загадалі мне, што мне рабіць, дзе мне жыць? Я, як раба, выканаю ваш загад, які-б ён ні быў.
— Мне няма чаго вам загадваць, — адказаў тым-жа голасам Лаўрэцкі: — вы ведаеце — між намі ўсё скончана… і цяпер больш, чым калі-небудзь. Вы можаце жыць, дзе вам падабаецца; і калі вам мала вашай пенсіі…
— Ах, не кажыце такіх жахлівых слоў, — перапыніла яго Варвара Паўлаўна: — злітуйцеся нада мной, хаця… хаця для гэтага анёла…
І, сказаўшы гэтыя словы, Варвара Паўлаўна імкліва выбегла ў другі пакой і зараз-жа звярнулася з маленькай, вельмі пекна адзетай дзяўчынкай на руках. Буйныя, русыя кудзёркі падалі ёй на прыгожанькі румяны тварык, на вялікія, чорныя, заспаныя вочы; яна і ўсміхалася і жмурылася ад агню, і ўпіналася пульхнай ручонкай у шыю мацеры.
— Ada, vois, c‘est ton pére[1], — прагаварыла Варвара Паўлаўна, адводзячы ад яе вачэй кудзёркі і моцна цалуючы яе: prie le avec moi[2].
— C‘est ça, papa[3], — залапатала дзяўчынка, шапялявячы.
— Oui, mon enfant, n‘est се pas, que tu l‘aimes[4]?
Але тут зрабілася неўмагату Лаўрэцкаму.
— У якой гэта меладраме ёсць якраз такая сцэна? — прамармытаў ён і вышаў вон.
