вым? Гэта не мая справа... І, усміхнуўшыся горка, дадаў: пацярпіце крышку. Я толькі квас, du prostoi рускі квас; а вось ваш камер-юнкер...
— Брава! — ажывілася Дар'я Міхайлаўна. — Пігасаў рэўнуе, загадзя рэўнуе!
Але Пігасаў нічога не адказаў ёй і толькі зірнуў з-пад ілба.
Прабіла сем гадзін і ўсе зноў сышліся ў гасціную.
— Відаць, не будзе, — сказала Дар'я Міхайлаўна...
Але вось пачуўся стук экіпажа, невялікая фурманка ўехала на двор і праз некалькі хвілін лёкай увайшоў у гасціную і падаў Дар'і Міхайлаўне ліст на срэбраным падносе. Яна прабегла яго да канца і, звярнуўшыся да лёкая, спытала:
— А дзе-ж пан, які прывёз гэты ліст?
— У экіпажу сядзіць-с. Загадаеце прыняць-с?
— Прасі.
Лекай вышаў.
— Уявіце, якая шкода, — сказала Дар'я Міхайлаўна: — барон атрымаў загад зараз-жа звярнуцца ў Пецербург. Ён прыслау мне свой артыкул з адным панам Рудзіным, сваім прыяцелем. Барон хацеў мне яго рэкамендаваць-ён вельмі яго хваліў. Але як гэта непрыемна! Я спадзявалася, што барон пажыве тут...
— Дзімітры Нікалаевіч Рудзін, — далажыў лёкай.
Увайшоў чалавек год трыццаць пяць, высокага росту, крыху сутулы, кучаравы, смуглы, з тварам няправільным, але выразным і разумным, з жылкім бляскам у быстрых, цемнасініх вачах, з простым шырокім носам і прыгожа акрэсленымі гу-
