— Мар‘я Дзімітраўна загадалі прасіць вас зайсці да іх, — паведаміў ён Лаўрэцкага.
— Скажы, браце, што я не магу цяпер… пачаў-быў Фёдар Іваныч.
— Загадалі вельмі прасіць, — прадоўжваў лёкай: — загадалі сказаць, што яны адны.
— А хіба госці ад‘ехалі? — спытаў Лаўрэцкі.
— Ад‘ехалі-с, — адказаў лёкай і ўхмыльнуўся.
— Лаўрэцкі паціснуў плячыма і адправіўся ўслед за ім.
ХLIII
Мар‘я Дзімітраўна сядзела адна ў сябе ў габінеце, на вольтэраўскім крэсле, і нюхала адэкалон; шклянка вады з флёр-д‘оранжам стаяла каля яе на століку. Яна хвалявалася і нібы баялася.
Лаўрэцкі ўвайшоў.
— Вы жадалі мяне бачыць, — сказаў ён, халодна кланяючыся.
— Так, — адказала Мар‘я Дзімітраўна і адпіла крыху вады. — Я даведалася, што вы прайшлі проста да цётачкі; я загадала вас прасіць да сябе: мне трэба пагаварыць з вамі. Сядайце, калі ласка. — Мар‘я Дзімітраўна перавяла дыханне. — Вы ведаеце, гаварыла яна далей: — ваша жонка прыехала.
— Гэта мне вядома, — праказаў Лаўрэцкі.
— Ну, так, толькі я хацела сказаць: яна да мяне прыехала, і я прыняла яе; вось пра што я хачу цяпер пагаварыць з вамі, Фёдар Іваныч. Я, слава богу, заслужыла, магу сказаць, пашану ўсіх, і нічога непрыстойнага ні за што на свеце не зраблю. Хоць я і прадбачыла, што гэта будзе вам непрыемна, аднак, я не адважылася адмовіць ёй, Фёдар Іваныч; яна мне сваячка — па вас: увайдзіце
