выцерла вочы, на якіх блішчэлі светлыя, непралітыя слёзы.
— А ты, я бачу, зноў прыбірала сваю келейку, — праказала Марфа Цімафееўна, і нізка нахілілася да гаршка з маладой ружай; — як слаўна пахне!
Ліза задумлёна паглядзела на сваю цётку.
— Якое гэта вы праказалі слова? — прашаптала яна.
— Якое слова, якое? — жвава падхапіла бабулька: — што ты хочаш сказаць? Гэта жахліва, — загаварыла яна, раптам скінуўшы чапец і прысеўшы на Лізіным ложку: — гэта звыш сіл маіх; чацверты дзень сёння, як я нібы ў катле кіплю; я не магу больш прыкідвацца, што нічога непрыкмячаю, — не магу бачыць, як ты бляднееш, сохнеш, плачаш, не магу, не магу.
— Ды што з вамі, цётачка? — праказала Ліза: — я нічога…
— Нічога! — усклікнула Марфа Цімафееўна: — гэта ты іншым гавары, а не мне! Нічога! а хто зараз стаяў на каленях? у каго вейкі яшчэ мокрыя ад слёз? Нічога! Ды ты паглядзі на сябе, што ты зрабіла з сваім тварам, куды вочы свае дзела? — Нічога! хіба я не ўсё ведаю?
— Гэта ўсё пяройдзе, цётачка, дайце часу.
— Пяройдзе, ды калі? Божа-ж мой, божа! няўжо ты так яго пакахала? Ды ён-жа стары, Лізачка. Ну, я не пярэчу, ён добры чалавек, не кусаецца; дык што-ж такое? усе мы добрыя людзі; зямля не клінам сышлася, гэтага дабра заўсёды будзе шмат.
— Я вам кажу, усё гэта пяройдзе, усё гэта ўжо прайшло.
— Слухай, Лізачка, што я табе скажу, — праказала раптам Марфа Цімафееўна, усаджваючы Лізу каля сябе на ложку і папраўляючы і яе валасы,
