Старонка:Рудзін, Дваранскае гняздо (1935).pdf/367

Гэта старонка не была вычытаная

нуліся, толькі яшчэ ніжэй нахіліла яна свой схудалы твар — і пальцы сціснутых рук, перавітыя пацеркамі, яшчэ мацней прыціснуліся адзін да аднаго. Што падумалі, што адчулі абое? Хто даведаецца? Хто скажа? Ёсць такія хвіліны ў жыцці, такія пачуцці… На іх можна толькі паказаць — і прайсці міма.