візіта былі нібыта не па сабе... Аднак, я вельмі вам удзячна за сёнешнюю раніцу. Я незвычайна прыемна правяла час. Але не трэба перабіраць меры. Адпускаю вас да снедання, а сама іду займацца справамі. Мой сакратар, вы яго бачылі — Constantin c'est lui qui est mon sécrétaire [1]— мабыць ужо чакае мяне. Рэкамендую яго вам: ен добры, дагадлівы малады чалавек, і ў поўным захапленні ад вас. Да пабачення, cher Дзімітры Нікалаіч! Як я ўдзячна барону за тое, што ён пазнаёміў мяне з вамі!
І Дар'я Міхайлаўна працягнула Рудзіну руку. Ён спачатку паціснуў яе, потым паднёс да губ і вышаў у залу, а з залы на тэрасу. На тэрасе ён спаткаў Наталью.
Дачка Дар'і Міхайлаўны, Наталья Алексееўна на першы погляд магла не спадабацца. Яна яшчэ не паспела развіцца, была худая, смуглая, трымалася крыху сутула. Але рысы яе твара былі прыгожы і правільны, хаця залішне вялікія для семнаццацігадовай дзяўчыны. Асабліва прыгожы быў яе чысты і роуны лоб над тонкімі як-бы надломленымі пасярэдзіне бровамі. Яна гаварыла мала, слухала і глядзела ўважліва, амаль зіркліва, — нібыта яна ўсё хацела ўявіць сабе. Яна часта заставалася нерухомай, апускала рукі і задумвалася; на твары яе, выяўлялася тады ўнутраная работа думак... Ледзь прыкметная ўсмешка з'явіцца раптам на губах і знікне; вялікія, цёмныя вочы ціха ўзнімуцца... Qu'avez vous?[2] спытае яе m-lle Bon
