Неба амаль усё ачысцілася, калі Наталья пайшла ў сад. Ад яго веяла свежасцю і цішынёй, той лагоднай і шчаслівай цішынёй, на якую сэрца чалавека адклікаецца салодкім тамленнем таемнага спачування і нявызначаных жаданняў...
Наталья ішла ускрай возера, па доўгай прысадзе срабрыстых таполяў; раптам, перад ёй, нібы з зямлі, вырас Рудзін.
Яна збянтэжылася. Ён паглядзеў ёй у твар.
— Вы адны? — спытаў ён.
— Так, я адна, — адказала Наталья: — але я вышла на хвіліну... Мне час дадому.
— Я вас праваджу.
— І ён пайшоў з ёй побач.
— Вы нібыта засмучаны? — прамовіў ён.
— Я?.. А я хацела вам заўважыць, што вы, мне здаецца, не у настроі.
— Магчыма ... гэта са мною бывае. Мне гэта хутчэй можна выбачыць, як вам.
— Чаму-ж? Хіба вы думаеце, што мне няма чаго быць смутлівай?
— У вашы гады трэба цешыцца жыццём.
Наталья зрабіла некалькі крокаў моўчкі.
— Дзімітры Нікалаевіч! — прагаварыла яна.
— Што?
— Памятаеце вы... параўнанне, якое вы зрабілі учора... памятаеце... з дубам.
— Ну, так, памятаю. Што-ж?
Наталья зірнула цішком на Рудзіна.
— Навошта вы... Што вы хацелі сказаць гэтым параўнаннем?
Рудзін нахіліў галаву і накіраваў вочы воддаль.
— Наталья Алексееўна! — пачаў ён, з уласцівым яму стрыманым і важным выразам, які заўжды прымушаў слухача думаць, што Рудзін не выказваў і дзесятай долі таго, што таілася ў яго
