На небі а ні зоркі. Чорна й чорна: у версі, на зямлі, наўкруг…
За тры сігі ня можна чэлавека разгледзіць.
Ня ведаючы добра дарогі, падарожны дзед, с хатомкаю на сьпіні і даўгім кійком-кастылём у руках, што часу зьбіваўся у глыбокіе калюжыны з ліпкаю, важкаю гразьзю, набіваўся на каменьня, колькі разоў зваліўся з дарогі ў канаву і чуць-чуць не абмінуў моста.
Так і шчабоўкнуўся б у халодную, бурлячую, нешырокую, але с аборвістымі, абсыпленнымі берэгамі і з бяздоннымі віркамі рэчку, зачапіўся б там лапцем за корч, галавою старою ударыйся б аб камень ці калоду і захлібнуўся б ускалмучэнаю вадою…
Боўкнуўся б раптам, толькі б забулькала-забульбатала: буль, буль, буль… Разьбегліся б кругі, узьняўся б іл, пузыры ускочылі б, пастаялі б, павярцеліся б, праплылі і зьніклі б бязпены.
Ізноў бы там—ціха, і гладка, і сьветлая вада, чорная у ночы… А водаль па каменьню таксама гуркатала б і шумела вада у шпаркай бягні ручайкоў няроўных…
Чорна, халодна, мокра, сыра, гразка, вецер заходзіцца.
С цямноты вызіраіць на падарожнаго дзядулю нехта невыразны, іскравы, адначасны, несупраўдашні…
А убогі, стары дзядуля — старэц, пазябшы у падраным, з дзіркамі жупане, дрыгаючы акалелымі ў тоненькіх альляных штанах худымі нагамі і шлёпаючы растоптанымі, касматымі, гразкімі лапцямі, ішоў у гэтай хлябі да цёплаго запечка і ужо ня думаў аб тым, што яму дрэнна, а неяк па прывычцы пачуваў нядолю.
