Праява 2-ая.
Дзед, Ганна і дзеці.
Косьцік. А у мяне грош! А у мяне грош!
Дзед. Што?
Аўдулька. Ды не: гэта у яго пяць, ажно вун капеек; гэта, гэта… А у мяне вун што, — краскі! На табе, мама! (Кладзець кветкі к матцы).
Дзед. Аткуль грошы?
Косьцік. Каморнік даў… Мама у мяне грош, глянь!
Ганна. Аддай, Косьцік, грошы дзеду. Аддай, сынок. Ён піражок купіць табе… Аддай, дзіцятка, згу-біш… (Косьцік бегаіць, не аддаець грошы і крычыць: «Грош, грош! Каморнік даў!»).
Дзед. Ну кажы нам, Аўдуля, гдзе вы былі, хто грошы даў? А ты, Косьцік, ці-ху! Яначку узбудзіш.
Аўдулька. Мы… мы хадзілі у гаёк вун кветкі ірваць… Там многа ужо кветак… і… і там каморнік ходзіць… З ланцугом, у акулярах, але не страшны. А нейкая труба блішчыць-блішчыць…
Косьцік. А гузікаў жа у яго!..
Аўдулька. І зайца спудзілі! Як пыхнуў уцекаць!
Косьцік. І я бачыў.
Дзед. Ну, ну?
Аўдулька. Мы яму з вёскі вады занясьлі.
Дзед. Каму? Зайцу?
