на поле. За вярсты паўтары направа цягнулася Вялікая Патапеча: балота, мох, купнік, зарасьлі. Там ешчэ вадзіліся ваўкі, і ў восень і ў зімку праежджаць без прыпасу было страшнавата.
Архіп думаў аб матцы. Якая яна сапрацаваная, вочы уваліліся, ўся быц шчапіна, а ўсё капашыцца, клапоціцца. Праваджала яго… Дзержалася доўга, але такі сьлёзы пацяклі самі… Буйные, буйные, як боб.—«А можэ ж я і не ўбачу больш цябе, мой сынулічка, мой Архіпачка…» І ноччу, мусіць, плакала. Эх-хо-хэ!
— Гаў-ву-ву… глуха і нема завыў хтось далёка на Патапечы.
— Дзедку! Чуіш? Выюць… Ваўкі?
— Ды не, не, сабакі дурэюць у Буліні; там вялікая вёска Буліно.
Коні паднялі вушы і спуджэна азірнуліся. Цёмны лес шумеў.
— Гаў, гаў, гаў-у-у, — пачулася ўжо многа бліжэй.
Коні, віхляючыся і с сторчма стаячымі вушамі, ступалі пасярод самай дарогі-праезду, туліліся і вадзілі галовамі па боках, аткуль моўчкі пазірала чорная цемнь. Гняды ціха храпануў.
— Дзядуля! ваўкі…
— А калі й ваўкі, ці мы іх баяцца будзім? Прыдуць, паляскочуць зубамі ды і пойдуць, куды ім паказана,—бяз клопату сказаў дзед.
— Што вы, дзядуля? Паганяць коні трэба: мо’ ўцячом… А то станем ды цяпло раскладзём, да сьвету не патступяцца.
— Нічога, абойдзімся й так. Я загавор ведаю…
