Старонка:Скарб (1927).pdf/11

Яшчэ з гадзіну пагукалі
Аб тым, аб сім, — як скарб дзяліць,
Ды-й з хаты выхадзіць пачалі,
Гадзіньнік дзевяць стаў званіць.
Ідзём сьцяжынкаю праз поле.
Дзям‘ян Пракопу штось шаптаў,
Мяне-ж, што раз то болей й болей
Страх нейкі забіраць пачаў.
І чую, бытцам хтось гукае:
„Вярніся Янка, пакуль час,
„Вярніся! хай яны шукаюць,
„Бо пажалееш ты не раз“…
Ды сорамна было прызнацца,
Сваім прыяцелям сказаць,
Што дальш не йду, бо стаў баяцца…
Ды йшчэ Дзям‘ян пачаў шаптаць:
„Вы-ж помніце, Пракоп і Янка,
„Што як пачнём мы там капаць,
„Калі здавацца будуць зданкі,
„Дык не пужацца, не ўцякаць!
„На‘т — азірнуцца ўзад ня можна,
„Бо ўсё прапасьці можа ўраз.
„Глядзіце-ж, будзьце асьцярожны,
„Не зробце так — як той Аўлас,
„Што скарбу там шукаў ля дому,
„Аж бачыць — да яго пятух
„Вязе агромны воз саломы,
„Дык пёр-што ледзь ня вылез дух!
„Ды-й мы-ж у трох, чаго баяцца?!
„Што можа стацца злога нам?!
„Дык помніце-ж, каб не пужацца,
„Ды і гукаць ня можна там!