Старонка:Скарб (1927).pdf/19

Загаманіў: — „Ну вось, прачхнўся,
„Але чаго ты тут ляжыш?
„Як гэта тут ты апынуўся,
„Адкулічка ты сам? кажы-ж!“
Успомніў я тады паволі,
Дзе я і што было са мной,
Ды аж затросься мімаволі
І твар сваю закрыў рукой.
— „Ну што маўчыш? дзед зазлаваўся,
„Мо‘ розум табе адняло,
„Адразу лепей прызнавайся —
„Вас колькі ноччу тут было?
„Было нас трох…“ — кажу я ціха:
„Пракоп, Дзям‘ян, ды… трэцьці — я…“
— Яшчэ ня скончыў, што за ліха?!
Як зараве дзед, ай-я-я!
— „Ах вы зладзеі, канакрады,
„Бачыш, утрох яны былі…
„Пазабіваць вас трэба, гады,
„Каб ані хвілі ня жылі!
„Не працай зарабляці хлеба,
„Чужым дабром хацелі жыць,
„Людзкіх вам коні красьці трэба, —
„Не, не! засеч яго, забіць!
„Хай злодзей, ходзючы па сьвеце,
„Дабра людзкога не крадзець
„На полі, або дзе у клеці,
„Сабацы і сьмерць сабаччу мець!“ —
Дый-за сякеру ён схапіўся,
І замахнуўся нада мной…
Ад страху я рукой закрыўся
І застагнаў, аж чую — „Стой!“.