Старонка:Скарб (1927).pdf/21

Мы доўга хворыя ляжалі.
Добра што я, дык жыў адзін,
А іх яшчэ й бацькі ругалі
Што дзень па некалькі гадзін!
З тых пор, мы скарбаў не шукаем,
Той хцівасьці ужо німа;
Хоць цяжка грош свой зарабляем
Ня хочам скарбаў і дарма!…
...............
Чытач, што страхаў тых ня бачыў,
Ды скарбаў ня шукаў хоць раз,
Чытаючы мой гэты сказ
Ты пасьмяешся з нас, ня йначай!