Гэта старонка не была вычытаная
І сабраўшы жаўра
апошнюю натугу,
паюнацку рвануўся
з-пад чорнага груга…
Пярынкі ў ветры…
Крыві мала…
Усё ў ранах,
але сілы дала
воля жаўру.
Да сонца
нясецца йзноў.
Крыльлі песьня
разьвязала:
„О, як многа крыўды,
о, як мала слоў“,
сэрца жаўра напявала.
Слуцак.
|}
