Старонка:Слуцкія песьняры (1926).pdf/25

ПАЛЁТ

Сьмяецца дзень вясёлым сьмехам,
і сонца косы, бы сіло,
зямлю ўплялі, а гучным рэхам
ў паветры штосьці загуло.

Сталёвы птах узьняўся ў неба, —
за ім другі…
За ім другі…
І рэжуць неба, быццам глебу,
сялянска-сінія плугі.

Нясуцца ў высь у ветра-хвалі
вышэй…
вышэй…
яшчэ вышэй.

Вось хмары іх ужо схавалі,
яны-ж ляцяць яшчэ вышэй.
Матораць там яны уволю.
Гудуць, равуць…
равуць, гудуць…
Вітаюць песьняй жоўта поле
і гутарку з бязьмежнасьцю вядуць.