Старонка:Слуцкія песьняры (1926).pdf/36

УСХОД

На выгане смугою сьцелецца
стары сівы дзедка-туман,
у праменьнях сонца ён песьціцца,
абвіваючы йстужкай курган.

Зямлю уплятаючы косамі,
сонца кранула і луг.
Прабеглі праменьні пракосамі,
замкнулі на іх яны круг.

Жартуючы з траўкай зялёна,
зьнялі з яе кроплі расы.
Прыветліва стрэлі сталёвую
песьню сялянскай касы.

Заглянулі з любасьцю мілаю
у твар загарэлы касцоў,
што песьняй сваёю зычліваю,
слалі да сонца паслоў.