Гэта старонка не была вычытаная
А маланкі агнёвым блісканьнем,
пяруны стралянінай сваёй,
і шалёных віхур завываньне
мне натхненьня дарылі — агонь.
Сэрца молатам білася ў грудзях,
і маланкі красаліся з воч.
Стаць хацелася волатам-бурай,
пракалоць з краю ў край цемру-ноч…
Аганёк на начлезе дрыгучы,
зор скляпеньне у высі нябёс,
поплаў траўкаю сьвежай, пахучай
маю песьцілі ліру, мой сон.
Эх-жа ты, хараство, маёй вёскі!
Табе песьню сваю я пяю.
Хай зьвініць карагод адгалоскаў, —
яны ўзяты з тваіх-жа сяліб.
|}
