ВЕЦЕР
Чаго гудзіш ты, вецер, так сярдзіта? Нашто ты бор сталетні ўскалыхаў? Мо‘ хіба ты яго так шчыра пакахаў, што гутарку завёў з ім размаіта?
Чаго ляціш ты з шумам па абшары? Чаго так дзьмеш шалёна на прастор? Узьнімаеш гул ажна да самых зор, — о ты, вястун сусьветнага пажару!
