Каб людзей прызнаваў за братоў,
А багацтва сваё меў за іх,
Каб за край быў умерці гатоў,
Каб не прагнуў айчызны чужых.
Каб я Бога свайго не акпіў,
Каб не здрадзіў за грошы свой люд,
Каб свайго я дабра не прапіў,
І нізашто ня меў чужы труд.
Каб па двойчы мне грошы не браць,
За праданы кусочак ральлі,
Каб сваю мне зямельку араць
І ўмерці на ей хоць калі.
Дык прасі-ж ты ў Бога малі,
Каб я панам ніколі ня быў!
|}
|
I не спадзеваўся і ў сьне ня сьніў,
Шло мая кабыла ды мае апеку!
I бывало так, што і добра біў,
Як таго заслужэ, ня то што для здзеку.
Вот былі марозы, здаражэлі дровы:
Я наклаў на гнедку зо-тры абярэмкі
І папхаўся ў Гродну пад самы Рок Новы.
Жонка дала яек, каб купіў ціжэмкі,
Заяц быў забіты і скурка шашкова…
I еду ў Гродну я з гэтым таварам
Дарога цяжкая і сырые дровы,
Кабыла худая; але з сваім дарам
Дык пхаўся памалу далей, ды далей;
Прыехаў на рынак, тут здзёрлі дзесятку,
Брамнага, ці як там, за штосьці казалі,
Паказалі мейсца; стаў я за рагатку, —
Паня шчуп за зайца і купіла зараз.
Жыд за скурку, адлічыў тры злоты.
Вот толькі з дравамі і яйкамі амбарас.
|
