|
Жыў пан ў палацы, — багаты:
Ня мог палічыць сваіх грошы,
У склепе як бульба дукаты…
А пан з яго быу нехарошы.
А жыў у раскошы вялікай:
Захочэ бывала каб гралі,
Дык цешуць яго і музыкай;
Захочэ, каб людзі скакалі,
Дык скачуць, бывала, п‘юць і ядуць…
А плакаць дык плакалі многа,
А часам і плакаць не так-то дадуць.
А пана баялісь, як Бога
А піў ён, а еў! Дык а Божэ!
Каб на той хлеб зарабіў
Дык за раз гадоў тры ён можэ
Сваей працы у міску ўбіў.
Еў, ды піў, ды крыўдзіў народ,
Ды грошы здзіраў, гдзе прымог.
Мусіць думаў тут вечный жывот,
Аж іначэй падумаў сам Бог.
А у хаце-ж крывой жыў мужык,
І калекі быў ён, і хварэў,
Хата ў дзюрах, як лапаць ды з лык, —
Сам па два дні нічога ня еў.
Калісьці быў кажуць ліхі
I першы падліза у пана;
|
