Старонка:Смык беларускі (1920).pdf/30

Але ссырчыць штосьці ззаду
Толькі езьдзіць на кірмаш.
Ні-то конская кульбака,
Ні-то кашель, ні жаўлак,
Ці пузыр с над андарака…
Ну няведама ніяк
Адзін паніч ня тутэйшы.
Мусіць з места ён ні што:
Ад усіх быў найстрайнейшы
I прыгож сабе нішто.
Закрычыць каб мусіць вальца
Ці якога жыд стаў граць,
А жыд стары міргельць на мальца
А той давай усім міргаць.
Глядзі струны напягаюць
Іншы ў дудку зачне дуць,
Тагды разам як заграюць,
Як завалюць, як дадуць.
Калі панічы ускочаць,
Пагавораць між сабой,
Да паненак штось балбочаць,
I пайшлі так, як на бой!
Тыс, усталі і паненькі,
Кожын бярэ, яку хочэ,
I абняушы за сукенькі
Сярод хаты павакочэ…
I давай па двох круціцца,
Як мяцеліцу у нас,
Аж у вочах мігаціцца,
Так дрыпочаць іншы раз.
Посьле паны як заселі
За сталамі чыста ўсе,
Дык пілі, пілі, а елі!
Дык ніхай іх пранясе!
Вот каб гэтак мы гулялі
I так пілі, і так елі, —