Старонка:Снапок (1910).pdf/14

Я-ж меў жонку — вашу матку, працаваў, стараўся,
Дагледаў, пясьціў, на старасць ўцехі спадзеваўся…
Вы-ж не цяжкі тады былі ані мне, ні матцэ,
Была ежа і адзежа, і куток у хатцэ“.
Аж на тое сын лагодны атказ барабаніць:
„Пакінь, стары, блазнаваці, жонак нашых ганіць.
Мы-ж былі у вас малые, як шпачкі Тамаша:
Жменька бобу, лыжка кашы — во еда ўся наша.
Ты-ж, стары, з вялікай глоткай, а сам больш мядзьведзя.
Чорт і ўкорміць, калі хлеба больш куліды едзе“.
Бацька змоўк. Атказ нягодны цяпнуў, як абухам.
Словы подлые зьвінелі доўгі чае над вухам.

|}

ГАСПАДЫНІНА ДЗЕЖА

---

Два краўцы, Іван з Ігнатам, цэлы век свой двое,
Вандравалі па мястэчках з аднаго ў другое.
Дзе здарэньне ім работу распытаць паможэ,
Там і шылі — жонцэ сукні, кажухі для мужа.
Неразлучны, разам двое, як два родных браты,
Цэлы век свой аджывалі па вясковых хатах.
Жылі ў Гапы і ў Гарпіны, Марыі і Аўдоцьці,
І ў Праксэды, і у Ганулі. Але ўжо наўпроці
Юлькі! з Лошы гаспадыні, кажуць, знайсьці трудна.
Пыл і сьмецьце, павуціна і без конца брудна,
Праўда, трудна каб было ўсё з раніцы прыбрана:
То неўпраўка, а то дзеці ўскруцяцца зарана,
Але ўсё-ж відаць пажыўшы разам час неякі,
Хто чым пахне, чаго варты і якіе знакі.
Краўцы бачаць адны бруды ў будні і у сьвята,
Што у іншай хлеў чысьцейшы, як у Юлькі хата.
Што начыньне — лыжкі, міскі ў палец абкарэлі:
Як земля і стол — і лаўка, гэтак учарнелі;
Страшна глянуць на бялізну, а ня то што стыдна:
Дзежка цестам так заросшы, што і дна ня відна.
Ледзь кулак адзін пралезе. Давай наругацца —
Між сабою, нібы спраўды, пачалі спрэчацца.
„Не пляці, Ігнат, пустое. Дзіўные навіны!
Дзе ты бачыў дзежку с цеста? Ешчэ скажэш з гліны!
Гэтак хто чужы пачуе, сьмеху не стрымае!“
Ян, каб чула гаспадыня, гэтак улучае.
А Ігнат сячэ пад тое: „Не спрэчайся, браце.

— 10 —