Старонка:Снапок (1910).pdf/15

Хіба сам вазьмі прыгледзься, дзежка-ж во у хаце.
Каб дзежа была, як кажэш, з цеста, ня з гліны,
Дык было-б і дно, і клёпкі, і звон быў-бы інны“.
Ян аж плюнуў, нібы з злосьці. Стаў казаць Ігнату,
Як раз з сенцаў гаспадыня зноў прыйшла у хату:
„Пан Ігнат! Пакінь ты спрэчку. Годзі блазнаваці!
Як аблупіш хоць чым з верху, зможэш распазнаці.
С цеста іх ніхто ня лепіць, гэта пэўне знаю“.
„Ціха. Пойдзем аб заклад мы, я ўжо не прайграю“.
Так скаааў Ігнат і выйшоў пашукаць сакеры.
Не пазнаўшы войстрых сьмешак, ціха цераз дзьверы
Гаспадыня Яну шэпчэ, праве аж на вуха:
„Майстрок, сьмела закладайся і мяне паслухай:
„Як прыйшла я ў гэту хату, — лгаць табе ня маю —
„Абручы ешчэ знаць былі, гэта добра знаю“.

|}

С КІРМАШУ

---

(ЖАРТ)

Саўка Смык, прадаўшы збожэ, пасьпешаў да хаты; —
Ехаць шмат было дарогі, а час пазнаваты.
Толькі каня выцяў пугай, рынак абмінае,
Чуе: з-заду крычыць нехта і рукой ківае:
„Затрымайся, калі ласка. Памажы ў патрэбе.
За дабро сваё адплату будзеш мець у небе.
Падвязі мяне старога, зрабі ласку, пане,
Вельмі-ж трэба, каб да дому трапіць мне заране“.
Збедаваўся, разстагнаўся, давёў Саўку к жалю.
Хоць каню за цяжка трохі, ня мог слухаць далей: —
Добра, кажэ. Сядай, едзем — весялей ў дарозе!“
Згарнуў сена, мех падкінуў, прымасьціў у возе.
Едуць разам. Каб час сцерці, павялі размову.
Стаў тады купец хваліцца, што каня, карову
Прадаў сходна. Цяпер мусіць з грашыма ў кішэні
Сам ісьці пяць міль да дому, а ноч — як у жмені,
Ужо блізка падыходзіць, сонца дагарае.
Саўку ёкнуло у сэрцэ. Прыйшла мысь благая —
Дармаеда купца—хціўцу, што прывык к чужому,
Напужаць хоць раз ды добра, едучы да дому.
Едуць мілю і другую, трэйцю ўжо мінаюць.
Саўка жартам купца страшыць, плясьці пачынае:
Скажы, пане, ці ты знаеш гэтую дарогу?
І ці чуў калі часамі, што шмат людзей Богу

— 11 —