Сваю душу тут аддалі пад нажом здадзеёў,
І што ў лесе, гдзе мы едзем, такіх дабрадзеёў
Ёсць не мала“. Той спужаўся, просіць, каб вярнуцца,
Ледзьві ўжо сядзіць на возе, лыткі аж трасуцца.
Саўка, нібы пацешае, купцу кажэ ціха:
„Пане, надта не пужайся, даець Бог мінем ліха,
Я тутэйшых ўсіх зладзеёў абміну у ночы.
А калі і затрымаюць, распытаць хто схоча,
Скуль, куды і што с сабою я вязу да хаты,
Я патраплю атказаць ім. Толькі, пане, платы
Не шкадуй мне. Я надумаў. Гэтак будзе к ладу:
Пана ў мех свой усаджу я, сам прыткнуся к заду.
Скажу — шкло вязу ў Замошэ, калі хто спытае“.
Купцу з страху дух заняло, галавой матае.
Толькі гэтак між сабою радзяцца, мяркуюць,
Аж здалёку хтось азваўся. Купец гэта чуе —
Просіць Саўку хутчэй з страху патрымаці торбу,
Ды баржджэй улез, схаваўся, лёг у версе горбам.
Саўка мех зьвязаў вузламі. Сам чуць сьмех стрымае,
Сьцяў зубамі моцна вусны, каня паганяе.
Добра штука удалася, — лепей і ня трэба:
Купец ў торбе, ноч глухая і як сажа неба…
„Стой, — крычыць, зьменіўшы голас, — стой! Куды ты едзеш?
Затрымайся, а то сьвету зараз не угледзіш!“
Потым кажэ сваім тонам: „А мае-ж паночкі,
Пасагу вязу ў Замошэ, для каханай дочкі“.
А зладзей ня хочэ слухаць, вельмі нецярплівы,
Крычыць злосна: „Давай грошы!“ (Саўка тон звяглівы
Лоўка зноў зьмяніў і гэтак, што пазнаць аж трудна).
Купец з страху сабе мысьліць — „пэўне будзе брудна“.
Але чуе, што вазака лгаць ім не праміне:
Кажэ, грошы ён ня мае апроч шкла — начыньня.
Во, у торбе; дый стаў з імі сьмела агрызацца.
„Добра, кажэ здодзей, ўбачым, будзем дазнавацца“.
І пад тое Саўка пугай купца выцяў жыва
Так, што пэўне не ўцалела на тым мейсцу гніда.
Але страх змагае болі — той цярпець стараўся,
Крыкнуў „дзынь… нь… нь…“ і шклом пабітым нібы адазваўся.
Саўка пугай зноў па торбе шмаргануў з разгону.
Купец піснуў: „дзынь… нь… нь…“ праз сьлёзы і дрыжыць ад гону.
Сьцебануў ешчэ раз трэйці Саўка праз сваволю,
„Дзынь… нь… нь…“ так сама купец крыкнуў, не ўстрымаўшы болю.
Годзе здзеку! Саўка нібы стаў ужо ў зашчыту:
„Што ж ты, гад, прыстаў так пільна — ўсё начыньне збіто!
— 12 —
