Калі злезу зараз з возу дый калом угрэю —
Будзе грошэй тут у волю для цябе, зладзею“.
Сам затупаў па дарозе, нібы даганяе,
Рад купец, што верх вазакі, лёгка уздыхае.
Лежаў ў торбе моўчкі, думаў: „што, каб не пагроза?“
З морг абегшы, Саўка злосны павярнуў да воза.
Нібы з лаянкай праўдзівай ў перэдку садзіцца,
Сячэ пугаю канягу і далей імчыцца.
А ўжо ранніца, сьвятлее. Едуць з вярсту ціха.
Вазак кажэ: „Лезь пан з меху, ўжо мінулі ліха.
Я сяк—так абараніўся, нехай чорт іх ладзіць;
Тая вёска недалёка, гдзе пан мусіш злазіць“.
— „Ну, мой мілы, ўмееш трапіць“, — купец рады кажэ,
„З лайдакамі так спрэчацца рэдка хто адважэ.
Будзь так ласкаў, зайдзі ў хату“, купец Саўку клічэ,
Сам шэпочэ штосьці з жонкай, ў руцэ грошы ліча.
„Хоць чым кольвек, ну, хоць чаркай, я цябе частую,
„А за ўсё перш-на-перш дзякуй і рубель плачу я!”
Саўка выпіў, выцер губы, с павагай ад’ехаў.
Пасьля доўгі час, як ўспомніць, паміраў ад сьмеху…
|}
|
Пад вечэр к пану на расплату — 13 — |
