Во, карыстаючы з здарэньня,
Яго патроху пытаць стаў,
Чаму дагэтуль не жаніўся
І час без толку змарнаваў?
Тады ён глянуў гэтак дзіка
І счырванеў у твару ўвесь:
„Ня ўмеў стрэляць, дык цераз гэта,
Больш не пытайся і ня лезь!“
Ну. пэўне гэткая адповедзь
Шаблон:Абылка сцікавіла, ось як.
І я донімкамі, здалёку,
Як мог, ужо стараўся ўсяк:
Пачаў пытацца асьцярожна,
І удалося для таго, —
Памалу ёй мне стаў зверацца
І стаў казаць, як што было.
„Была паненка: што-ж, прыгожа,
З грашмі адна была ў бацькоў,
Я быў па вушы укахаўся,
Ня мог дабраць ёй нават слоў.
Усяк бывало, дагаджаеш,
Яна не гляне і ў той бок!
І хоць ты што, нема і рады.
Нарэшце змякла праз гадок.
Руку і сэрцэ аддала мне,
І жаніхом ужо я стаў
Тагды ўжо, час абы пазволіў,
Да Вікці мілай пасьпешаў.
А бацька быў яе мысьлівы
Сусьветне лоўкі на забой:
Як толькі йдзе на паляваньне,
Дык цягне і мяне з сабой.
А я няўмеў страляць, ды з жалю
Ня мог стварэньня загубіць,
Хадзіў с прымусу, хоць і прагнуў
З сваею Вікцяю пабыць:
Глядзець у вочкі, цмокаць рукі,
Хацеў я надта, ды ня мог,
Бо мусіў с цесьцям скрось цягацца
Па багнах, мшарах і лесох.
Раз, неяк ў восень, пан Гіляры
(Такое імя меў мой цесьць)
На дзікоў выстроіў аблаву
(А дзікоў было мусіць с шэсць),
— 24 —
