Здалося мне, што як звычайных
Усюды белых шмат сьвіней,
Дык ёсць і дзікі гэткай масьці,
У іх мо шэрсць крыху даўжэй.
Во, пракананы, што мацёра
Шасьціць і стогне меж кустоў,
Злажыўся скора, без развагі
Смалю ня больш на сто шагоў!
Аж раптам гвалт надняў Гіляры:
„Ратуйце, людзі“, закрычаў,
„Бадай цябе пярун урэзаў!
„Ці ты асьлеп, каб ты хварэў?…“
Што-ж васпан скажэш? Трэба-ж ліха:
Я стрэліў пану у пацьмах…
І сяньні я не зразумею,
Чаго ён поўзаў па кустах?!
На шчасьце куля чуць збачыла
І, лёгка зраніўшы, пайшла
Праз поле, лес, аж загудзела
І нейдзе там канцы знайшла.
Дык, васпан, сам ты здагадайся.
Што было посьля — крый нас Бог!
Прывезьлі зраненаго пана,
Ён у пасьцель надоўга злёг.
Гдзе аб каханьню было думаць?
Хаця ешчэ-б, як той казаў,
Ну як бы ўжо там ні сталося,
Ды хоць-бы стрэл як раз папаў
У грудзі пану, ці у сьпіну,
У рукі, ногі, ці у бок,
Каб хоць відаць было, што стрэл той
Даў рыцар спрытны, ці стрэлок.
А то папаў — дык проста стыдна
І пахваліцца нема як…
Ў той дзёнь уцёк я і дагэтуль
Не ажаніўшыся, бедак…..“
|}
|
Стары Агей з двума сынамі (сыны жанатые былі) — 26 — |
