Старонка:Снапок (1910).pdf/32

Трохі гора збылі ўчора — неяк палягчэло,
Хоць с кумамі горэ будзе — то не нашэ дзела!
Бацька з маткай у клапотах — дарма ім здалося,
Што кумамі той быць мусіць, каго хто папросе.
Хтож у праве гэткай справе а тказаць насьмела?
Алеж во ні дапрасіцца — то не нашэ дзела!
Змітры ўпёрся: мала часу, Ганна нешта хвора
І Мікіта зноў нядужы — перапіўся ўчора,
А сягоньня нудзіць, гоніць, галава збалела.
Кожны знойдзе так прычыну, — то не нашэ дзела!
Акім толькі заўтра мог бы: жонка к зяцю прэцца,
А Кірыла зноў з Ляксандрай ў запар тры дні бьецца
Як на ліха, скрось ня ціха. а пара ляцела,
Час хрысьціць, ды адкладалі — то не нашэ дзела!
Сын тым часам рос ня ў меру; бульбай, грэчкай пхаўся,
Як цялё; ўжо досыць дужы, — трохі пасьвіць браўся.
Глядзі, гора бацькам скора неяк палягчэло
І ён сам жджэ сваіх хрэзьбін — то не нашэ дзела!
Во нарэшце кумоў хросных удалось сазваці,
Імя сыну Ігнат далі: гоман, танцы ў хаці,
І Ігналя польку смаліць, чарку ў чарку сьмела
Пье і сам другіх частуе, — то яго ўжо дзела!

|}

ГРАМАФОН

---

Склют Нупрэйс пад Шклянц, ці Вешэк — досыць, што нязблізку
Пехатой адведаць кума раз прыпёр да Мінску,
З вёскі дзікай, як воўк з лесу, ідзе ён знарокам,
Скрозь навокал разгледае, не міргне і вокам,
З задзівеньня рот разявіў і скрабе за вухам:
Ўсюды чыста, з дзьвярэй насьцеж цягне нейкім духам.
Йдзе, у вокны пазірае — ведама, цікавы —
І чаго ж ён там ня бачыў, Божэ мой ласкавы?!
Мяса, сала, хоць заешся, келбас тых без шчоту,
Проста сьлюны цякуць з губы, з’еў бы у ахвоту.
Там зноў шклянак, місак многа, скуль яны бяруцца:
Ўсе паліцы пазайманы, аж відаць, як гнуцца.
Як гаршкоў, дайніц ці ражэк — ўсякіх капялюшаў;
Іх уздзеўшы галавы-бы з мейсца не парушыў.
А гармонікаў і дудак, — хоць лічы на копы,
Барабаны больш за сіта, ёсць сусім як чопы.
Скрыпак рожнаго гатунку, — чэрці іх там знаюць!
Ёсць такіе, што (як чуў я) пальцэм калупаюць.

— 28 —