А то ёсць з вялікім пузам, як Хамы Матрона,
Ёй названьне не ўспомню — надта ўжо мудрона.
І зэгаркаў, як грыбоў тых ураджайным летам;
Хванаркі, як табакеркі, з аляктрычным сьветам.
Розных папак і пярсьцёнкоў (ёсць і ў дзезяць злоты),
А тут зноў, каб іх паляруш, з нейкім гзымсам боты.
Чэравікі ня больш — з хвігу, чорт іх хіба ўздзене,
Ў маіх портках — сабе мысьліць, — больш куды кішэня.
Во, сцікаўлены наш Нупры ў вокна пазірае,
З аднаго к другому пхнецца, так усё займае.
Не далёка й камяніца (Нупры распытаўся),
Гдзе ягоны кум; Мікіта, дворнікам застаўся.
Запрыкмеціў тую браму — празеваць баіцца,
А на вокнах ўся выстава у вачах мігціцца.
Проста воч не адарваці, хто за іх тут плаце?
Стаў, задумўся — штоб было, каб мне ўсё багацьце?
Ды застыў, разінуў ляпу, у глыбокай думе,
Уляпіўшы ў вокны вочы, прызабыў аб куме.
Як пад то у магазыне (тут і кума брама)
Грамафон завёў хтось моцна: „о, ратуй-жэ, мама!“
Нупру здалося, што кум гдзесь з жонкай плача, енчэ;
Далі пан, іх хтось абодвых улавіў і дрэнчэ.
У адзін бок, у другі бок глянуў Нупры, слышэ,
Ды не сцяміць, гдзе-ткі мучаць — з жалю ледзьве дышэ.
Ён к вакну наставіў вушы; скрынка аж галосіць,
Нехта ў ёй заходзіць с плачу і ратунку просіць.
Нупры ў дзьверы, крык наробіў: „што за бэзгалоўе?
Каму, гады, вы ззяліся адымаць здароўе?“
Не чэкаўшы, вале ў морду і пачаў ўсіх трэсьці;
Скрыня сціхла, гвалт падняўся — ні папіць, ні зьесьці.
Даў бы Нупры яшчэ болей, бо за праўду ходзіць, —
Але, прах яго, дзесяцкі стаў за карк выводзіць!
|}
|
„А хвароба галаве! ты ўжо засьпевала? — 29 — |
