|
Абходзіў зважна гаспадар
Свае абсеяныя межы,
Глядзеў, ці добра божы дар
На сьвет зірнуў з зямелькі сьвежай.
На небе воблачная сінь
Лягла пасьцілкаю махнатай,
А на зямлі, дзе вокам кінь,
Цьвіце, рунее рунь багата.
Над ёй круг сонца залаты
Плыўнём плыве, палае, йскрыцца;
За ёй, трывожачы кусты,
Бурліць, плюскочыцца крыніца,
На ўзьмежку, збыўшыся кары,
Тырчыць ігруша, як сухотнік,
Над грушай ястраб угары
Цікуе кінуты заплотнік.
Як вучыць нас варожбаў лунь,
Як варажыў і летась гэтак,—
Лёг гаспадар плашмя на рунь,
Стаў слухаць сёлета палетак.
Абняўшы рунь ляжыць, як сноп,
Жывых і мёртвых вызваў ў сьведкі;
Прысьмерціў сэрца, зморшчыў лоб…
І чуе руні шопат геткі:
„Забіў ты бацьку, каб на рот
Адзін паменшала ў хаце,—
Прышоў твой сёлета чарод,
Жніва табе не дачакаці!“
Ўстаў таспадар. Як дурнап’ян,
Сказ руні раны разварушыў…
Ён, зьняўшы пояс-саматкан,
Павіс над руняю на йгрушы.
|
