Старонка:Спадчына (1922).pdf/43

— 41 —

І як крываўлюць раскаваные рабы,
Як ты ўпадаеш з непасільнай барацьбы.

Як Бацькаўшчыну тваю рэжуць на кускі.
Як гібнеш з дзецьмі ты ад катняе рукі,—

Аддаці ўсё на суд, на ўсенародны сход
Ідзі, аграблены, закованы народ!

29/X—18.

|}

ЦАРУ НЕБА Й ЗЯМЛІ.

За што, о Божа праведны, магучы,
Караеш так няшчасны свой народ?
Чаму на стогн маўчыць Твой гром бліскучы
На стогн, што да Цябе йдзе з году ў год?

За што над намі даў перамаганьне
Табою створанай бядзе і цьме,
Спладзіўшы быт сірочага кананьня
Сыном і іхняй матцы-старане?

*

Ты пярунамі крышыш горы, скалы,
І пушчам гібелі Твой шле пажар,
А нашых крыўд скрышыць, спаліць і хвалай
Зьмяніць ня можаш, Сьвету Уладар!

Зямлю услаў Ты ў моры-акіяны,
Што год разводзьдзем мыеш рэк сваіх,—
Чаму-ж ня змыеш Ты цярпеньняў раны
З душы і сэрца верных слуг тваіх?

*

Вачамі сонейка і зор агністых
Агляд Ты робіш дзень і ноч міроў,
І толькі сьцежак нашых камяністых
Ня бачыш Ты, ўсясільны Цар цароў.

Ня бачыш тых магіл, што путы родзяць,
Магіл расьсеянных, як мак, Табой,