(3 Васыля Стэфаныка).
У хаце было так відна, што Грыгорыха бачыла кожны палец Янукоў, калі яго прытыкаў да сьцяны.
Сонца спушчалося па верх бору, растучаго перэд хатай на гарэ, і пакідало на яго сукох усе свае драгацэнные каменьня, а бор сыпаў сьцені праз вокны хаты.
І многа было гэтых сьценёў у хаце, бо баба бачыла кожны палец на сьцяне.
— Слухай, Янук, каб я цябе болей не бачыла на лаве! Глядзі, што ты са сьцен зрабіў! Па зямлі сабе бегай.
Янук бегаў ад парога да стала, вазіў на нітцы калёсы і гаварыў да бабы:
— Ня бойцеся, я ужо, далібог, ня буду.
Каля бабы на печы сядзела маленькая Марыля с заплецянай касой, як мышачы хвосцік.
— Божэ, Божэ, як людзям цесна стало жыць на сьвеце; а як сьвяты прыйдуць, народ усё такі весяліцца—раздумывала сабе баба.
Твар паморшчэная, сініе вусты, сухіе рукі, сівые валасы—такая была гэта баба.
— Во, дзядзька Васіль ідзе к нам з Міколам, з гэтым, што ён у школе вучыцца.
— Уцекай с пад ног, бяжы к бабе на печ!
Да хаты ўвайшоў Васіль з школьніком.
