Старонка:Сузор’і (1926).pdf/10

ВАСІЛЬКІ

Вышаў я ў поле, вышаў ў шырокае,
Жытнія ціха шумяць каласкі;
З іх выглядаюць красой сінявокаю
І усьміхаюцца мне васількі.

Цягнуцца к ім мае рукі зайздросныя;
Кінуў вандроўны я кій,
К ім падыходжу ня з мэтаю злоснаю —
Хочу заплесьці іх дбала ў вянкі.

І вось я гэтыя кветкі прыгожыя —
Родных палеткаў красу —
З думкай аб шчасьці, з сэрцам ўстрывожаным
Музе у дар прынясу.

1925 г.