|
Я у Менск наш прышла за навукай
Ад сялянскіх, ад родных мне ніў,
Бо зрабілася цемра дакукай,
А прынадай — асьветы агні…
Адчуралася, кажуць, палеткаў, —
Захацелася на панскі хлеб!
Не! Зімою я толькі студэнтка,
А вясною — ізноў на сяле.
Ня чураюся цяжкае працы,
Ня чураюся мазольных рук:
Мне ня хочацца час дарма траціць
У зімовую ў вёсцы пару!
Тачыць лясы ды толькі галёкаць
Па закутках, куткох кожны дзень,
Калі хочацца к мэце высокай,
Сем‘янінам каб быць ў грамадзе.
Праўда, вёска па многіх з нас плача,
Што рассыпалісь недзе, як мак;
Можа, думае, ужо не пабачыць…
Ня усхліпвай-жа, вёска, дарма!
Прыдзе лета — я буду на ніве
Нават лепей ранейшага жаць.
Была некалі я палахлівай,
Бо падточвала цемры іржа.
|
