— Я, собственна, для таго, каб памірыць мэдыка з літаратарам, — адказаў тэатрал. — Бо нашто-ж спрачацца прадстаўніком мастацтва, калі тэатр яднае ўсе віды мастацтва і музыку, і сьпевы, і літаратуру, і мэдыцыну.
Нарада засьмяялася.
— „Мэдыцыну“ кажа, — ня ўстрымаўся літаратар. Таксама яшчэ „мастак“…
— Хто гэта такі? — запытаўся мэдык у седзячага збоку таварыша.
— З Дзяржаўнага тэатру.
— Ну, ведаеце, я на яго месцы ўстрымаўся-б ад выступленьня. Калі нічога разумнага ня можаш сказаць, дык лепш памаўчаць.
— Гэта ў яго натуры. Ён заўсёды такі.
— Так… так… мэдыцыне гэткія выпадкі вядомы, — сказаў суседу мэдык.
— Паважаныя калегі… Я ад імя навуковай установы ўношу рацыю: зрабіць нараду па пытаньні аб дапамозе газэце. Гэта бязумоўна адзіны выхад дапамагчы газэце… Трэба пасэймаваць…
— Дык мы-ж і зараз сядзім на нарадзе, — даў безнадзейную спраўку адзін з прадстаўнікоў на нарадзе.
