Гэта старонка не была вычытаная
адна ў яго думка ў галавѣ: не устаю, упаду, упущу флагъ; пяройдзе поѣздъ церазъ мяне…
Боже! памажи, пашли на змѣну!..
И стало цёмно ў вочахъ яго, и пусто ў души яго, и выпусциў ёнъ флагъ…
Але ня упаў кровяны знакъ на землю… нѣчья рука падхвацила яго и падняла настрѣчу падыходзиўшему поѣзду. Машинистъ угледзиў яго, затрымаў машину. Поѣздъ стаў.
Выскачили зъ вагоноў людзи, збилися ў кучу.
Бачаць: ляжиць чалавѣкъ ўвесь у крови, безъ памяци; други кале яго стаиць зъ кровяною анучкою на галини. — Гэта быў Василь
