Гэта старонка не была вычытаная
Шапкі з іх галоў зрываў
І ганяў па сьнежным полі
Злы, безжаласны, вар‘ят!
І Сымонка, як ніколі,
Сьлёз і гора вынес шмат.
Але хлопчык шоў пакорна,
Мерным крокам, як і дзед, —
Усюды сьцежка ім прасторна,
Волен ўсюды Божы сьвет.
Ды што нам у тым прасторы?
Што нам шыр без берагоў,
Калі мы — чаўны у моры
Без вясла і парусоў?
І арлу прастор ні мілы,
Хоць і волен яму пуць,
Калі ён ні мае сілы
Вольна скрыдламі ўзмахнуць
І ляцець, куды ён хоча —
У багну сіняй глыбіны,
Там, дзе ў хмарах гром ракоча,
Шле маланка пяруны.
Ніразлучны с скрыпкай — другам
Плёўся хлопчык, ў сьнезе вяз,
А па хатах з дзедам цугам,
