ный моли́твами Бг҃оро́дицы, Свѣтода́вче, сла́ва Тебѣ̀.
Ты зьмяніў вобраз Свой на гары, Хрысьце Божа, паказаўшы вучням Тваім славу Тваю, колькі маглі яе ўспрыняць. Хай і нам, грэшным, па малітвах Багародзіцы, зазьзяе сьвятло Тваё вечнае. Святладаўча, слава Табе.
Mат. XVIII, 1—35; Mp. IX, 33—50; Лук. IX, 46—48.
Між Апосталамі аднаго разу ўзьнялася спрэчка, хто з іх найбольшы. Іісус Хрыстос, бачачы іх помыслы, сказаў Ім: «Хто з вас хоча быць першым, хай будзе з усіх апошнім і ўсім слугою». І ўзяўшы малое дзіця, паставіў яго перад Сабою і сказаў ім: «Праўду кажу вам: калі не пераменіцеся і ня станеце, як дзеці, ня ўвойдзеце ў Царства нябеснае. Бо хто ўмаліцца, як гэтае дзіця, той будзе найбольшы ў Царстве нябесным. І хто прыйме гэтае дзіця ў імя Maë, той Мяне прыйме, а хто прыйме Мяне, той прыйме Паслаўшага Мяне. А хто спакусіць аднаго з такіх малых, веруючых у Мяне, таму лепш было-б, каб павесілі яму на шыю камень мельнічны і ўтапілі ў бяздоньні мора. Глядзеце-ж, не пагарджайце ніводнага з такіх малых, бо Ангелы іх y нябёсах заўсёды бачаць Твар Айца Майго нябеснага“.
Неяк Ап. Пётр спытаўся ў Іісуса Хрыста: „Колькі разоў дараваць брату майму, які грашыць супроць мяне?“ Іісус Хрыстос адказаў яму: „Не да сямёх, а да семдзесят разоў па сем“, і вытлумачыў гэта прыповесьцю, як адзін даўжнік, якому цар дараваў яго вялікі доўг, адмовіўся дараваць малы доўг свайму прыяцелю, праз што той быў укінуты ў вастрог. Цар, калі даведаўся аб гэтым, паклікаў да сябе жорсткага даўжніка і кажа яму: «Злы раб! я дараваў табе ўвесь доўг, бо ты прасіў мяне. Ці не павінен быў ты дараваць свайму прыяцелю? І раззлаваўся цар і загадаў перадаць яго мучыцелям, пакуль не заплаціць усяго доўгу».
