— Што гэта было… ўчора? Што гэта такое?
Маці ня ведала, ў чым справа, і думала, што дзіця трывожаць сны. Яна сама клала яго на пасьцель, рупліва жагнала і адыходзіла, калі яно пачынала драмаць, не заўважаючы пры гэтым нічога асаблівага. Але на другі дзень хлопчык ізноў казаў ёй аб нечым, што прыемна трывожыла яго з вечара.
— Гэтак добра, мама, гэтак добра! Што гэта такое?
У гэты вечар яна пастанавіла застацца каля дзіцячай пасьцелі даўжэй, каб разьясніць сабе дзіўную загадку. Яна сядзела на крэсьле, побач з яго ложачкам, машынальна перабіраючы петлі вязаньня і прыслухваючыся да роўнага дыханьня свайго Пятруся. Здавалася, што ён зусім ужо заснуў, як раптам у цемры пачуўся яго ціхі голас:
— Мама, вы тут?
— Але, але, мой хлопчык…
— Адыйдзеце, калі ласка, яно баіцца вас і да гэтага часу яго няма. Я ўжо зусім быў заснуў, а гэтага ўсё няма…
Зьдзіўленая маці з нейкім дзіўным пачуцьцём слухала гэты паўсонны, жаласны шэпт… Дзіця казала аб сваіх сонных марах з гэткаю пэўнасьцяй, як быццам гэта штосьці рэальнае. Як-ні-як, а маці ўстала, нахілілася да хлопчыка, каб пацалаваць яго, і ціха выйшла, пастанавіўшы ціхачом падыйсьці да адчыненага вакна з боку саду.
Не пасьпела яна зрабіць свайго абходу, як загадка разьясьнілася. Яна пачула раптам пераліўчатыя тоны жалейкі, якія ляцелі з стайні, зьмешваючыся з шорхатам паўднёвага вечара. Яна адразу, зразумела, што якраз гэтыя няхітрыя пералівы простае мэлёдыі, ў адзін час з фантастычнаю парою драманьня, гэтак прыемна настройвалі хлопчыкавы ўспаміны.
