койнае і заўсёды вытрыманае прыяцелькі быў гэтак неспадзяваны і нічым нявытлумачаны! Ён прыслухваўся адначасна да яе плачу і да таго дзіўнага рэха, якім адклікаўся гэты плач у яго ўласным сэрцы. Яму ўспомніліся даўнія гады. Ён сядзеў на ўзгорку з гэткаю вось самаю тугою, а яна плакала над ім гэтак вось сама, як і цяпер…
Але раптам яна вызваліла руку, і сьляпы ізноў зьдзівіўся: дзяўчына сьмяялася.
— Якая я, аднак-жа, дурная! І аб чым гэта я плачу?
Яна выцерла вочы і пасьля загаварыла жаласным і добрым голасам:
— Не, будзем справядлівымі: абодва яны добрыя!… І тое, што ён казаў толькі што, — добра. Але-ж гэта не для ўсіх.
— Для ўсіх, хто можа, — сказаў сьляпы.
— Якая драбяза! — адказала яна ясна, хаця ў яе голасе разам з усьмешкаю чуліся яшчэ нядаўнія сьлёзы. — Гэта-ж вось і Максім ваяваў, пакуль мог, а цяпер жыве, як можа. Ну, і мы…
— Не кажы: мы! Ты — зусім іншая справа…
— Не, ня іншая.
— Чаму?
— Таму што… Ну ды таму, што ты-ж са мною ажэнішся, і, значыцца, нашае жыцьцё будзе аднолькавае.
Пётра супыніўся, зумеўшыся.
— Я?.. З табою?.. Значыцца, ты за мяне… замуж?
— Ну але, ну але, пэўна-ж! — адказала яна з пасьпешным неспакойствам. — Які ты дурны! Няўжо табе ніколі ня прыходзіла гэта да галавы? Дык гэта-ж так проста! З кім-жа ж табе жаніцца, як не са мною?
— Ну, пэўна-ж, — згадзіўся ён з нейкім дзівосным эгоізмам, але зараз-жа схамянуўся.
