Але найбольш сьвяткавалі сонцу ўлетку, калі яно ўсяго даўжэй і мацней сьвеціць на небе. Звалася тое сьвята Купальлем.
Апроч гэтага русічы маліліся рожным іншым рэчам і зьявішчам, каторыя іх дзівілі, або спрыялі ім, або страшылі: агню, крыніцам, нязвычайным дрэвам і каменьням…[1] Постаці Хорса і Пяруна выразалі з дрэва, высякалі з каменя і маліліся прад імі, клалі ім афяры, стравы, скуры зьвяроў, воск, мёд, палатно. Стаялі яны па сёлах, у драўляных бажніцах на відочным месцы, або ў гаях. Спаўненьнем абрадаў займаліся прыстаўленыя на тое людзі — „жрацы“. Калі іх ня было, абрады спраўлялі старэйшыя ў вёсцы або ў сям‘і. Жрацы слылі вядунамі, намагаліся варажыць, лячыць зёлкамі ды малітвамі да багоў.
Складалі гэткія малітвы ды закляцьці і іншыя людзі: млынары — да вадзяніка, каб ня шкодзіў ім, стральцы — да лясуна. Перадаючыся з пакаленьня ў пакаленьне, дажылі тыя малітвы аж да нашых часоў; цяпер яны завуцца загаворамі. Таксама ўтрымаліся амаль што ня ўсе памянёныя тут сьвяты з іх сьпевамі ды ігрышчамі. Шмат ёсьць і іншых астаткаў веры і абрадаў той пары ў сучасным жыцьці. Аглядаючыся на гэтае, лягчэй можна пазнаць, як верылі нашы продкі.
- ↑ Каля сяла Пярэжыр (Ігуменскага пав., Менскай губ.) яшчэ нядаўна прыносілі афяры (палатно, кужаль, устужкі) двом каменям нязвычайнага выгляду.
