Старонка:Творы (Александровіч, 1932—1933). Кніга 1.pdf/127

ВОСЕНЬ

Навальніцу, віхуру — люблю я,
але восень — чыстае гора;
кажуць, поле маўчыць, не хвалюе,
толькі стогны вятроў па-над борам.

Толькі стогны і крыкі — ў бясьсільлі мы,
каб прымусіць рассыпацца восень.
П‘яны вечар прыкрыў зямлю крыльлямі
і па стрэхах імглу разносіць.

і віхрыцца халоднымі хвалямі
ускудлачаны вецерам злосным…
Ой, ты, вецер, чаму цябе хвалім мы?
Не таму, што ня любіш ты восень?!

22. XI. 24 г.