за працай чорнаю, на панскіх на загонах —
іх сьлед раскінуты мільёнамі магіл.
Казалі многа нам… Ці-ж ветры не навеюць? —
Мужык і хам, і гад, і галыцьба.
І чым ня лаялі прыблудныя зладзеі
краіну, дзе спрадвек пакутнасьці завеі,
дзе ня ўгледзіш чалавека без гарба.
Казалі нам… А мы ў адказ нямнога…
Паўстаў прыгнечаны працоўнай стараны!
Жыцьцё зьмянілася! Ня будзе больш вастрогам
Вякі над кручаю! Сьвяткуем перамогу!
Заплакалі разьбітыя званы…
Пайшоў і я дарогай камяністай,
пайшоў з рабочымі пад сьвіст ліхіх віхур
Пайшоў бадзёры я, з прыпеўнасьцю агністай.
І сёньня разам я з грамадай комуністаў
за цэглай цэгліну ўкладаю ў новы мур…
∗
Сьцежкі палыновыя замучанай зямлі
кветкамі вясновымі зайгралі, расьцьвілі.
Сёньня ня сустрэну я ні сьлёзаў, ні журбы,
радасьць сонцам сьцелецца, шчасьце барацьбы.
Буйнымі калосьсямі зацьвіла дрыгва, —
Беларусь працоўная — краіна хараства!
Звонам разьліваецца, гоманам крыніц —
баявая будучыня — бронзавыя дні.
