|
Па-над стрэхамі карагодзіць
аветраны вечар вясны.
Плыве гучная песьня ў заводзе, —
як на Нёмане ў буру чаўны.
На заводзе, на родным заводзе,
сёньня сьвята, ўрачыстасьць, парад.
Думкі Леніна сонцам усходзяць, —
Марта робіць жанчынам даклад.
Маладая работніца Марта,
яе словы ад сэрца зьвіняць:
— Ну, чаго мы раней былі варты?
Вечна сьлёзы, вечна грызьня.
Жыцьцё?.. А хто яго бачыў?
Дванаццаць гадзін за станком,
прыдзеш дамоў і… плачаш:
голад і сьмерць пад вакном.
Работніцы! Хто нас слухаў?
Фабрыкант, ён нам памагаў?
Скажам проста, — заедзе па вуху.
Душылі як толькі мага…
На задворках мы трэскі зьбіралі,
было-ж нам купіць шкурку дроў?
Мы сухоты ў грудзёх гадавалі,
гадавалі ў сухотах сыноў.
|
